Dexdor konc. do sporz. roztw. do inf. (100 µg/ml) - 4 fiolki 4 ml

Dożylnie. Wyłącznie do stosowania w warunkach szpitalnych. Lek powinien być podawany przez pracowników służby zdrowia wyspecjalizowanych w leczeniu pacjentów wymagających intensywnej opieki. Sedacja dorosłych pacjentów w OIOM wymagających poziomu sedacji nie głębszego niż pobudzenie w reakcji na głos (poziom od 0 do -3 w skali RASS). U pacjentów, u których już zastosowano intubację i sedację, można rozpocząć stosowanie deksmedetomidyny w początkowej dawce dożylnej 0,7 µg/kg/h, którą następnie można stopniowo dostosować w zakresie dawek od 0,2 do 1,4 µg/kg/h w celu osiągnięcia pożądanego poziomu sedacji, w zależności od reakcji pacjenta na lek. W przypadku pacjentów osłabionych należy brać pod uwagę zmniejszoną dawkę początkową. Deksmedetomidyna jest silnym lekiem i szybkość infuzji podano w dawce na godzinę. Po dostosowaniu dawki, nowy poziom sedacji u pacjenta może nie zostać osiągnięty nawet przez 1 h. Nie należy przekraczać dawki 1,4 µg/kg/h. Pacjentom, u których nie udało się uzyskać odpowiedniego poziomu sedacji przy zastosowaniu maksymalnej dawki leku należy podać inny środek do sedacji. Nie zaleca się stosowania dawki obciążającej leku ponieważ nie jest zwykle wymagana i wiąże się ze zwiększeniem działań niepożądanych. W razie potrzeby można podać propofol lub midazolam do czasu ustalenia działania leku. Nie ma doświadczenia w stosowaniu leku dłużej niż 14 dni. Stosowanie leku dłużej niż przez taki okres wymaga regularnych ponownych ocen. Sedacja niezaintubowanych pacjentów przed i (lub) podczas procedur diagnostycznych lub zabiegów chirurgicznych wymagających sedacji, np. sedacji proceduralnej/ z zachowaniem świadomości. Pacjenta należy w ciągły sposób monitorować, czy nie występują wczesne objawy niedociśnienia, nadciśnienia, bradykardii, depresji oddechowej, niedrożności dróg oddechowych, bezdechu, duszności i (lub) desaturacji krwi tlenem. Preparat jest podawany w infuzji nasycającej, a następnie w infuzji podtrzymującej. W zależności od zabiegu można zastosować jednocześnie miejscową analgezję, w celu osiągnięcia pożądanego efektu klinicznego. W przypadku bolesnych zabiegów lub gdy konieczne jest głębokie uspokojenie, zaleca się zastosowanie dodatkowego leku przeciwbólowego lub sedatywnego (np. opioidy, midazolam lub propofol). Szacuje się, że farmakokinetyczny okres półtrwania preparatu w fazie dystrybucji wynosi około 6 min, co należy wziąć pod uwagę przy ocenie właściwego czasu dostosowania dawki, uwzględniając działanie innych podawanych leków, w celu uzyskania pożądanego efektu klinicznego. Sedację należy rozpocząć od podania w infuzji nasycającej dawki 1 μg/kg mc. przez 10 min. W przypadku mniej inwazyjnych procedur, takich jak zabiegi okulistyczne, może wystarczyć dawka 0,5 μg /kg mc. przez 10 min. Infuzję podtrzymującą rozpoczyna się zazwyczaj od dawki 0,6-0,7 μg /kg mc./h i stopniowo dostosowuje do uzyskania wymaganego działania klinicznego, w zakresie dawek od 0,2 μg /kg mc./h do 1 μg /kg mc./h. Szybkość infuzji podtrzymującej należy dostosować do docelowego poziomu sedacji. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku 0-18 lat; nie jest możliwe podanie zaleceń dawkowania. Szczególne grupy pacjentów. Zazwyczaj nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku i z zaburzeniami czynności nerek. Pacjenci w podeszłym wieku, >65 lat, są bardziej podatni na hipotonię podczas podawania deksmedetomidyny, w tym w dawce wysycającej, w celu wykonania zabiegu. Należy rozważyć zmniejszenie dawki. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby można rozważać stosowanie zmniejszonej dawki podtrzymującej. Sposób podania. Lek może być podawany wyłącznie jako rozcieńczona infuzja dożylna za pomocą kontrolowanego zestawu do podawania infuzji. Lek można rozcieńczać w 5% roztworze glukozy, płynie Ringera, mannitolu lub 0,9% roztworze NaCl do wstrzyknięć. Lek jest zgodny jeśli podawany jest z następującymi lekami: tiopental sodu, etomidat, bromek wekuronium, bromek pankuronium, sukcynylocholina, bezylan atrakurium, chlorek miwakurium, bromek rokuronium, bromek glikopirolanu, chlorowodorek fenylefryny, siarczan atropiny, dopamina, noradrenalina, dobutamina, midazolam, siarczan morfiny, cytrynian fentanylu i substytuty osocza.