Norditropin SimpleXx roztw. do wstrz. (10 mg/1,5 ml) - wkład 1,5 ml
Somatropin
Preparat niedostępny w sprzedaży - wstrzymana produkcja
| Pełnopłatny (100%): | 1906.14 zł przykładowa recepta |
|---|
Wskazania do stosowania:
Dzieci. Niedobór wzrostu spowodowany niewystarczającym wydzielaniem hormonu wzrostu, zespołem Turnera lub u dzieci przed okresem dojrzewania - przewlekłą niewydolnością nerek. Zaburzenia wzrostu u niskich dzieci powyżej 4 lat (aktualny wzrost < -2,5 SDS i wzrost obliczony ze wzrostu rodziców <-1 SDS) z niedoborem długości ciała po urodzeniu (SGA), masą i (lub) długością po urodzeniu < -2 SD, które nie wyrównały niedoboru wzrostu (HV SDS< 0 w ostatnim roku. Niedobór wzrostu spowodowany zespołem Noonan. Dorośli. Niedobór hormonu wzrostu nabyty w dzieciństwie. U pacjentów z niedoborem wzrostu nabytym w dzieciństwie zdolność wydzielania hormonu wzrostu należy poddać ponownej ocenie po zakończeniu wzrostu. Badanie nie jest wymagane w przypadku pacjentów z niedoborem więcej niż trzech hormonów przysadki, z dużym niedoborem hormonu wzrostu o podłożu genetycznym lub na skutek strukturalnych nieprawidłowości układu podwzgórzowo-przysadkowego, guza ośrodkowego układu nerwowego lub naświetlenia czaszki wysoką dawką promieniowania, lub u pacjentów z niedoborem hormonu wzrostu spowodowanym chorobą lub urazem układu podwzgórzowo-przysadkowego, jeśli po upływie minimum 4 tygodni bez leczenia hormonem wzrostu wynik pomiaru stężenia insulinopodobnego czynnika wzrostu 1 (IGF-1) w osoczu wynosi < -2 SDS. U wszystkich pozostałych pacjentów należy wykonać pomiar stężenia IGF-1 i jeden test stymulacji wydzielania hormonu wzrostu. Niedobór hormonu wzrostu nabyty w wieku dorosłym. Znaczny niedobór hormonu wzrostu z rozpoznanym zaburzeniem w obrębie osi podwzgórzowo-przysadkowej, na skutek naświetlenia czaszki i urazowego uszkodzenia mózgu powinien być związany z niedoborem także innego hormonu wydzielanego przez oś podwzgórzowo-przysadkową, innego niż prolaktyna. Niedobór hormonu wzrostu powinien zostać potwierdzony jednym testem prowokacyjnym po zastosowaniu odpowiedniego leczenia zastępczego, korygującego niedobór innego hormonu osi podwzgórzowo-przysadkowej. U dorosłych testem prowokacyjnym z wyboru jest test tolerancji insuliny. W przypadku, gdy test tolerancji insuliny jest przeciwwskazany, należy zastosować inne testy prowokacyjne. Wskazane jest wykonanie połączonego testu z argininą i hormonem uwalniającym hormon wzrostu. Wykonanie testu z argininą lub z glukagonem może być również brane pod uwagę, chociaż testy te mają mniejszą wartość diagnostyczną niż test tolerancji insuliny.
Dawkowanie wg ChPL (Charakterystyki Produktu Leczniczego)
Podskórnie. Rozpoznanie choroby oraz leczenie preparatem powinni prowadzić lekarze z odpowiednimi kwalifikacjami i doświadczeniem w diagnostyce i leczeniu pacjentów ze wskazaniami do stosowania leku. Dawkowanie jest indywidualne i powinno być dostosowane do klinicznej i biochemicznej odpowiedzi pacjenta na leczenie. Dzieci. Niedobór hormonu wzrostu: 0,025 - 0,035 mg/kg mc. lub 0,7 - 1 mg/m2 pc. na dobę. Zespół Turnera: 0,045 - 0,067 mg/kg mc. lub 1,3 - 2,0 mg/m2 pc. na dobę. Przewlekła niewydolność nerek: 0,05 mg/kg mc. lub 1,4 mg/m2 pc. na dobę. Niedobór długości ciała po urodzeniu: 0,035 mg/kg mc. na dobę lub 1 mg/m2 pc. na dobę, do momentu osiągnięcia ostatecznego wzrostu; leczenie należy przerwać po roku, jeżeli tempo wzrostu jest mniejsze niż +1 SDS lub jeśli szybkość wzrostu wynosi mniej niż 2 cm/rok i, jeśli konieczne jest potwierdzenie, wiek kostny wynosi >14 lat (dziewczynki) lub >16 lat (chłopcy). Zespół Noonan: 0,066 mg/kg mc. na dobę, jednak w niektórych przypadkach wystarczające może być dawkowanie 0,033 mg/kg mc. na dobę. Leczenie należy przerwać w momencie zarośnięcia nasad kości długich. Dorośli. Terapia zastępcza: u pacjentów z niedoborem hormonu wzrostu nabytym w dzieciństwie zalecana dawka początkowa wynosi 0,2 - 0,5 mg/dobę. Dawkę początkową należy modyfikować na podstawie wyniku oznaczenia stężenia IGF-I. U pacjentów z niedoborem hormonu wzrostu nabytym w wieku dorosłym leczenie należy rozpocząć od małej dawki: 0,1 - 0,3 mg na dobę. Dawkę należy stopniowo zwiększać, w odstępach miesięcznych, w zależności od odpowiedzi klinicznej i działań niepożądanych; oznaczenie stężenia IGF-I w surowicy może być przydatne w ustalaniu dawki. U kobiet mogą być wymagane większe dawki niż u mężczyzn, przy czym u tych ostatnich stwierdza się z czasem zwiększenie wrażliwości na IGF-I. Oznacza to, że istnieje ryzyko, iż u kobiet, zwłaszcza przyjmujących doustną estrogenową terapię zastępczą, leczenie będzie niewystarczające, a u mężczyzn z kolei zbyt intensywne. Zapotrzebowanie na lek zmniejsza się wraz z wiekiem. Dawkowanie jest rożne dla poszczególnych pacjentów, rzadko jednak większe niż 1,0 mg na dobę. Sposób podania. Zaleca się jedno wstrzyknięcie podskórne na dobę wieczorem (miejsca podawania leku należy zmieniać w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia lipodystrofii).
