OxyNorm roztw. do wstrz., konc. do sporz. roztw. do wstrzyk., inf. (10 mg/ml) - 10 amp. 2 ml

Dorośli i dzieci powyżej 12 lat. Dożylnie (po rozcieńczeniu w 0,9% roztworze NaCl, 5% glukozie lub wodzie do wstrzykiwań). Bolus dożylny: 1-10 mg przez 1-2 min, w przypadku występowania ostrego bólu dawkę należy zwiększać do momentu uzyskania optymalnego efektu analgetycznego; jeśli działanie przeciwbólowe ustępuje, dawkę można powtarzać, zwykle co 4 h. Infuzja: 2 mg/h jako dawka początkowa. Analgezja sterowana przez pacjenta: 0,03 mg/kg mc. w postaci bolusa, z czasem refrakcji minimum 5 min. Podskórnie (jeśli to konieczne preparat może być rozcieńczony 0,9% roztworem NaCl, 5% glukozą lub wodą do wstrzykiwań). Bolus podskórny: 5 mg jako dawka początkowa, w przypadku występowania ostrego bólu dawkę należy zwiększać do momentu uzyskania optymalnego efektu analgetycznego; jeśli działanie przeciwbólowe ustępuje, dawkę można powtarzać, zwykle co 4 h. Infuzja podskórna: 7,5 mg na dobę jako dawka początkowa, dawkę należy stopniowo zwiększać w zależności od objawów. Zmiana z postaci doustnej na parenteralną: 2 mg oksykodonu w postaci doustnej odpowiada ok. 1 mg oksykodonu w postaci parenteralnej. Ze względu na dużą zmienność indywidualną wśród pacjentów dawkę należy zwiększać ostrożnie. Pacjenci z bólem w przebiegu choroby nowotworowej, u których podanie doustne jest zamieniane na podanie parenteralne, mogą wymagać zastosowania znacząco większych dawek. Zmiana z postaci parenteralnej morfiny na oksykodon. Podstawą do stopniowego zwiększania dawki u każdego pacjenta jest współczynnik dawek ekwiwalentnych dożylnej postaci morfiny względem oksykodonu na poziomie 1:0,7. Współczynnik ten należy zastosować, dokonując stopniowego zwiększania dawki u każdego pacjenta. Następnie dawka leku może być stopniowo zwiększana w zależności od nasilenia bólu oraz indywidualnej wrażliwości pacjenta. Szczególne znaczenie dla dostosowywania dawkowania ma rozważenie wcześniejszych reakcji pacjenta na leczenie zarówno opioidowymi, jak i innymi lekami, a także obecne potrzeby pacjenta co do działania analgetycznego (dynamiczne zmiany natężenia bólu, np. w bólu pooperacyjnym; zaburzenia czynności narządów i układów, np. spowolniony metabolizm; interakcje z innymi stosowanymi jednocześnie lekami, np. wpływającymi na o.u.n.; możliwa częściowa tolerancja krzyżowa na inne opioidy, podawane wcześniej w dużych dawkach).
Preparatu nie należy podawać przez okres dłuższy niż bezwzględnie konieczny. W przypadku konieczności długotrwałego leczenia bólu ze względu na charakter i ciężkość choroby, należy starannie obserwować pacjenta, aby ustalić, czy dalsze leczenie jest potrzebne, a jeżeli tak, to w jakim zakresie. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę przeciwbólową. Dawka początkowa u pacjentów leczonych wcześniej opioidami może być większa. W przypadku występowania ostrego bólu po zabiegach chirurgicznych należy zastosować odpowiednio większe dawki, w zależności od wcześniejszych doświadczeń. Stopniowe zwiększanie dawki wraz z upływem czasu może być konieczne, jeśli złagodzenie bólu nie jest wystarczające lub natężenie bólu się zwiększa. W przypadku wystąpienia objawów przedawkowania, np. sedacji, dawkę należy zmniejszyć.
U pacjentów w podeszłym wieku, u których nie występują jawne klinicznie zaburzenia czynności wątroby lub nerek, nie ma na ogół konieczności dostosowania dawkowania. Pacjenci z grupy podwyższonego ryzyka, np. z niewydolnością nerek lub wątroby, małą masą ciała lub wolno metabolizujący leki, którzy dotychczas nie byli leczeni opioidami, powinni otrzymać początkową dawkę o połowę mniejszą od zazwyczaj zalecanej u dorosłych.