Tobramycin B. Braun roztw. do inf. (1 mg/ml) - 10 but. 80 ml

Dożylnie, we wlewie. Dorośli i młodzież od 12 lat. Ciężkie zakażenia: 3 mg/kg mc./dobę w jednej dawce lub w 3 dawkach podzielonych (tzn. 1 mg/kg mc. co 8 h). Zakażenia zagrażające życiu: do 5 mg/kg mc./dobę w jednej dawce lub w dawkach podzielonych, tzn. 1,66 mg/kg mc. co 8 h (czasami 1,25 mg/kg mc. co 6 h); jeśli stan kliniczny poprawi się, należy zmniejszyć dawkę. Mukowiscydoza: 8-10 mg/kg mc./dobę w równych dawkach podzielonych, w celu osiągnięcia terapeutycznego stężenia we krwi; z uwagi na dużą osobniczą zmienność, należy kontrolować stężenie tobramycyny we krwi. Dzieci (>1. tyg. życia): 6-7,5 mg/kg mc./dobę w jednej dawce lub 2-2,5 mg/kg mc. co 8 h lub czasami 1,5-1,9 mg/kg mc. co 6 h. Podawana dawka oraz wielkość butelki, którą należy zastosować, zależą od masy ciała pacjenta. Podawana objętość nie może przekraczać określonej dawki. Należy mieć całkowitą pewność, że pacjent otrzyma właściwą objętość leku. Aby uniknąć przedawkowania, należy pobrać obliczoną dawkę z pojemnika przed podawaniem leku. Można również usunąć z butelki niepotrzebną część leku przed podaniem obliczonej dawki. Szczególne grupy pacjentów. Zaburzenia czynności nerek: po podaniu dawki początkowej 1 mg/kg mc. konieczna jest modyfikacja dawkowania poprzez zmniejszenie dawki podawanej co 8 h (schemat 1.) lub zwiększenie odstępów między zwykłymi dawkami (schemat 2.), wg niżej opisanych schematów. Jeśli nie jest możliwe bezpośrednie mierzenie stężenia tobramycyny w surowicy, dawkę należy modyfikować na podstawie stężenia kreatyniny w surowicy lub klirensu kreatyniny, zakładając, że występuje dobra korelacja między tymi parametrami a T_0,5 tobramycyny. W celu ustalenia klirensu kreatyniny konieczna jest stabilna czynność nerek, tzn. stabilne stężenie mocznika we krwi. W zakażeniach zagrażających życiu można podawać dodatkowe dawki o połowę większe niż zalecane dawki; po zaobserwowaniu poprawy stanu pacjenta dawki należy zmniejszyć do normalnych wielkości. Schemat 1. - dawki zmodyfikowane, podawane co 8 h: CCr ≥70 ml/min - mc. 50-60 kg: 60 mg; mc. 60-80 kg: 80 mg; CCr 69-40 ml/min - mc. 50-60 kg: 30-60 mg, mc. 60-80 kg: 50-80 mg; CCr 39-20 ml/min - mc. 50-60 kg: 20-25 mg, mc. 60-80 kg: 30-45 mg; CCr 19-10 ml/min - mc. 50-60 kg: 10-18 mg, mc. 60-80 kg: 15-24 mg; CCr 9-5 ml/min - mc. 50-60 kg: 5-9 mg, mc. 60-80 kg: 7-12 mg; CCr ≤4 ml/min - mc. 50-60 kg: 2,5-4,5 mg, mc. 60-80 kg: 3,5-6 mg. Alternatywnym sposobem obliczenia zmniejszonej dawki, podawanej co 8 h (u pacjentów ze stabilnym i znanym stężeniem kreatyniny) jest podzielenie zwykle zalecanej dawki przez stężenie kreatyniny w surowicy (mg/100 ml) u danego pacjenta. Schemat 2. - dawki stałe, podawane w zmodyfikowanych odstępach czasu (mc. 50-60 kg: 60 mg; mc. 60-80 kg: 80 mg): CCr ≥70 ml/min - co 8 h; CCr 69-40 ml/min - co 12 h; CCr 39-20 ml/min - co 18 h; CCr 19-10 ml/min - co 24 h; CCr 9-5 ml/min - co 36 h; CCr ≤4 ml/min - co 48 h. W celu obliczenia częstości podawania dawek, wyrażonej w godzinach, przeważnie wystarcza pomnożyć przez 6 stężenie kreatyniny w surowicy (mg/100 ml) danego pacjenta. W przypadku zaburzeń czynności nerek, leczenia długotrwałego i w dużych dawkach, niemowląt i małych dzieci oraz pacjentów z dodatkowymi czynnikami ryzyka reakcji toksycznych należy kontrolować dawkowanie, oznaczając stężenie tobramycyny w surowicy i w razie konieczności korygować je. Aby uniknąć toksycznych działań niepożądanych, C_max w surowicy powinno wynosić 4-10 µg/ml, a C_min przed podaniem następnej dawki <2 µg/ml. Hemodializa. Po każdej sesji dializy należy indywidualnie dostosować dawkę wg stężenia tobramycyny w surowicy; zazwyczaj zalecana dawka tobramycyny po hemodializie równa jest połowie dawki nasycającej. Pacjenci w podeszłym wieku mogą wymagać mniejszych dawek podtrzymujących niż młodsi dorośli pacjenci w celu osiągnięcia stężenia leczniczego w surowicy. Otyłość: odpowiednią dawkę dobową można obliczyć na podstawie szacowanej idealnej masy ciała pacjenta plus 40% nadmiaru masy ciała. Czas trwania leczenia: zwykle 7-10 dni; w leczeniu zakażeń opornych lub powikłanych może być konieczne długotrwałe podawanie leku. Zaleca się monitorowanie czynności nerek, słuchu i przedsionka, ponieważ występowanie nefro- i neurotoksyczności jest bardziej prawdopodobne podczas leczenia trwającego >10 dni. Sposób podania. Lek należy podawać wyłącznie w infuzji dożylnej; zalecany czas podawania wynosi 30 min, maksymalnie 60 min. Odpowiednie dawkowanie jest zapewnione, jeśli lek podaje się za pomocą pompy infuzyjnej. Zaleca się podawanie leku raz na dobę, z wyjątkiem pacjentów z osłabioną odpornością (np. neutropenią), ciężką niewydolnością nerek, wywiadem lub objawami wskazującymi na utratę słuchu lub zaburzenia czynności układu przedsionkowego, wodobrzuszem, pacjentów z rozległymi oparzeniami (>20% powierzchni skóry) oraz kobiet w ciąży. Pacjenci z prawidłową czynnością nerek powinni otrzymywać 5 mg/kg masy ciała raz na dobę. Tradycyjnie tobramycynę podaje się w równych dawkach podzielonych co 8 h, jednak badania wykazały, że dawkowanie raz na dobę jest korzystniejsze, zarówno pod względem skuteczności, jak i bezpieczeństwa stosowania, od dawkowania klika razy na dobę. Tobramycyna wykazuje długotrwały efekt poantybiotykowy. Wykazano również, że jej działanie bakteriobójcze zależy od stężenia. Ostatnie badania in vitro oraz in vivo wykazały, że przenikanie aminoglikozydów do kory nerek oraz ucha wewnętrznego ulega wysyceniu przy stosunkowo niewielkich stężeniach w surowicy i w związku z tym, jeśli C_max tobramycyny w surowicy krwi jest większe (po dawkowaniu raz na dobę), mniej aminoglikozydów jest magazynowanych w nerkach/uchu wewnętrznym niż podczas tradycyjnego wielokrotnego dawkowania kilka razy na dobę. Również podczas leczenia skojarzonego (np. z antybiotykiem β-laktamowym w zwykłej dawce) możliwe jest podanie całkowitej dawki dobowej w jednej dawce.