Doxorubicin medac roztw. do inf. (2 mg/ml) - 1 fiolka 5 ml

Dożylnie. W celu zapobiegania kardiomiopatii zaleca się, by całkowita dawka skumulowana doksorubicyny (dotyczy to również podobnych leków, np. daunorubicyny) podana w ciągu całego życia pacjenta nie przekraczała 450-550 mg/m² pc. Pacjenci po radioterapii śródpiersia i okolic serca nie powinni otrzymywać całkowitej skumulowanej dawki doksorubicyny >400 mg/m² pc. U pacjentów z grupy wysokiego ryzyka kardiotoksyczności (nadciśnienie tętnicze od >5 lat, choroba wieńcowa, zastawkowa lub uszkodzenie mięśnia sercowego w wywiadzie, wiek >70 lat, stosowanie leków kardiotoksycznych) nie należy stosować całkowitej dawki skumulowanej >400 mg/m² pc. Zalecana dawka doksorubicyny w monoterapii wynosi 60-75 mg/m² pc. raz na 3 tyg.; w terapii skojarzonej: 30-40 mg/m² pc. raz na 3 tyg. U pacjentów, którzy nie mogą otrzymywać pełnej dawki, dawka alternatywna wynosi 15-20 mg/m² pc. raz w tyg. U osób w podeszłym wieku może być konieczne zmniejszenie dawki. W przypadku niewydolności nerek z GFR <10 ml/min należy podać 75 % obliczonej dawki. W przypadku zaburzenia czynności wątroby dawkę należy zmniejszyć: stężenie bilirubiny we krwi 20-50 µmol/l, retencja BSP 9-15% - podać 50% obliczonej dawki; stężenie bilirubiny we krwi >50 µmol/l, retencja BSP >15% - podać 25% obliczonej dawki. W przypadku osób otyłych można rozważyć zmniejszenie dawki początkowej lub wydłużenie okresu pomiędzy dawkami. U dzieci należy zmniejszyć dawkę, ze względu na zwiększone ryzyko kardiotoksyczności, szczególnie toksyczności opóźnionej; maksymalna dawka skumulowana u dzieci wynosi 400 mg/m² pc. Lek jest podawany w infuzji (igłą motylkową) do jednej z dużych żył, przez zestaw do wlewów dożylnych (układ grawitacyjny) w 0,9 % roztworze chlorku sodu lub 5 % roztworze dekstrozy. Wlew wykonuje się przez 2-3 min. Taka technika ogranicza ryzyko zakrzepicy lub wynaczynienia, co mogłoby prowadzić do poważnego miejscowego zapalenia tkanki łącznej i martwicy. W przypadku wynaczynienia należy natychmiast przerwać wlew (nawet jeśli po aspiracji z naczynia uzyskuje się krew) i wybrać inną żyłę do infuzji. Po przypadkowym wynaczynieniu zaleca się przyłożenie lodu w miejscu wkłucia igły. Aby ograniczyć miejscową martwicę tkanek, można miejscowo wstrzyknąć deksametazon lub hydrokortyzon lub stosować hydrokortyzon 1% krem. Dopęcherzowo. Doksorubicynę we wlewach dopęcherzowych można stosować w leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego oraz w celu zapobiegania nawrotom po resekcji przezcewkowej. Zalecana dawka w leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego wynosi 30-50 mg w 25-50 ml soli fizjologicznej w jednym wlewie dopęcherzowym. Optymalne stężenie wynosi około 1 mg/ml. Roztwór powinien pozostać w pęcherzu przez 1-2 h. W tym okresie pacjent powinien co 15 min zmieniać pozycję o 90st.. W celu uniknięcia niepożądanego rozcieńczenia moczem, pacjent nie powinien nic pić przez 12 h przed podaniem wlewu dopęcherzowego (wytwarzanie moczu ulegnie wówczas zmniejszeniu do około 50 ml/h). Kurację można powtarzać w odstępie od 1 tyg. do 1 mies., w zależności od tego, czy wlewy są podawane profilaktycznie czy leczniczo.