Sandoglobulin-P proszek do sporz. roztw. do inf. (6 g) - 1 fiolka

Dożylnie. Dawkowanie i sposób podawania uzależnione jest od wskazania, powinno być ustalane indywidualnie. Leczenie substytucyjne pierwotnych zespołów niedoboru odporności. Dawkowanie powinno prowadzić do osiągnięcia minimalnego poziomu IgG (mierzonego przed kolejna infuzją) w wysokości co najmniej 5-6 g/l. Do uzyskania wyrównania konieczne jest kontynuowanie terapii przez 3-6 mies. Zalecaną dawka początkową jest 0,4-0,8 g/kg mc., a następnie co najmniej 0,2 g/kg mc. co 3-4 tyg. Dawka niezbędna do osiągnięcia minimalnego poziomu 6g/l zawiera się w zakresie od 0,2-0,8 g/kg mc./mies. Po uzyskaniu wyrównania odstęp pomiędzy dawkami waha się w przedziale 3-4 tyg. W celu dostosowania dawki i częstości podawania należy monitorować poziom IgG w osoczu. Leczenie substytucyjne szpiczaka lub przewlekłej białaczki limfocytowej z ciężką wtórną hypogamaglobulinemią i nawracającymi zakażeniami; leczenie substytucyjne u dzieci z AIDS i nawracającymi zakażeniami: zalecana dawka wynosi 0,2-0,4 g/kg mc. co 3-4 tyg. Samoistna plamica małopłytkowa (ITP). W leczeniu zaostrzeń 0,8-1,0 g/kg mc. w 1. dniu (dawkę można powtórzyć raz w ciągu 3 dni) lub 0,4 g/kg mc. dziennie przez 2-5 dni. W przypadku nawrotu leczenie może być powtarzane. Zespół Guillain-Barre: 0,4 g/kg mc./dzień przez 3-5 dni. Dane kliniczne dotyczące leczenia dzieci są ograniczone. Zespół Kawasaki: 1,6-2 g/kg mc. w dawkach podzielonych przez 2-4 dni, lub 2g/kg mc. w pojedynczej dawce, zwykle jako dodatek do leczenia standardowego preparatami kwasu acetylosalicylowego. Allogeniczny przeszczep szpiku kostnego. Leczenie przy użyciu normalnej ludzkiej immunoglobuliny może być stosowane jako część postępowania przygotowującego pacjenta do przeszczepu oraz po przeszczepie. Dawkowanie w leczeniu zakażeń i profilaktyce zespołu "Graft vs. Host" ustala się indywidualnie. Dawką początkową jest zwykle 0,5 g/kg mc. jednorazowo na 7 dni przed zabiegiem, następnie co tydzień przez pierwsze 3 mies. po zabiegu. W przypadku utrzymującego się braku wytwarzania przeciwciał zaleca się dawkę 0,5 g/kg mc./mies. do czasu unormowania poziomu przeciwciał. Wtórne zespoły niedoboru odporności: jednorazowo 0,2-0,4 g/kg mc. co 3-4 tyg. do osiągnięcia minimalnego poziomu IgG 5 - 6 g/l osocza. Ciężkie infekcje bakteryjne (posocznice) i wirusowe: 0,4-1 g/kg mc. przez 1-4 dni. Zapobieganie zakażeniom u wcześniaków i niemowląt z niską wagą urodzeniową: 0,5-1 g/kg mc. co 1-2 tyg. Przewlekła zapalna demielinizująca polineuropatia (CIDP), autoimmunologiczna neutropenia oraz autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna, małopłytkowość pochodzenia immunologicznego taka jak potransfuzyjna plamica małopłytkowa i małopłytkowość izoimmunologiczna noworodków, hemofilia spowodowana tworzeniem autoprzeciwciał przeciw czynnikowi VIII, miastenia, nawracające poronienie samoistne: dawkowanie ustala się indywidualnie w zależności od stanu klinicznego pecjenta.
Preparat należy podawać dożylnie, w infuzji za pomocą osobnego zestawu do podawania. Przygotowanie do podania polega na rozpuszczeniu proszku w 0,9% NaCl, wodzie do wstrzykiwań lub 5% glukozie, w takiej objętości, aby stężenie preparatu wynosiło od 3% do 12%. 3% roztwór jest hypotoniczny (192 mOsm/kg). Czas rozpuszczenia wynosi ok. 20 min. Szybkość wlewu podczas pierwszego podania: 0,5-1 ml/min (10-20 kropli/min). Jeżeli podczas 15 min nie występują reakcje niepożądane szybkość wlewu można stopniowo zwiększyć do 2,5 ml/min (50 kropli/min). Podawanie u małych dzieci należy rozpoczynać od szybkości 1-2 mg/kg mc./min. U pacjentów otrzymujących preparat regularnie i dobrze go tolerujących można podawać stężenia wyższe (maksymalnie do 12%), jednak infuzja powinna zawsze być rozpoczynana od małej szybkości i stopniowo zwiększana przy ciągłym monitorowaniu stanu pacjenta.